பேருந்து பயணம் இத்தனை சுகமா

திடீரென்று ஒரு கூக்குரல் என்னை உலுக்கியது. அரண்டு கண் விழித்தேன். “எத்தனை முறை கூப்பிடுவது? காதென்ன செவிடாய்யா? கண்மண் தெரியாமலா தூங்குவார்கள்? அணைக்கரைதானே டிக்கட் எடுத்தே! இறங்குய்யா” என்று கண்டக்டர் பின் இருக்கை வாலிபனிடம் சத்தம் போட்டுக்கொண்டிருந்தார்.
பேருந்தின் பின்புற இருக்கை விளக்கு போடப்பட்டிருந்தது. அவன் அலங்க மலங்க விழித்தபடி “ஸாரி ஸாரி” என நடத்துனரிடம் மன்றாடியபடி பதறி இறங்கினான்.
அந்தப் பதட்டத்திலும், அவர் பின்னே செல்லுமுன், என்னை ஒரு நொடி திரும்பிப் பார்த்து, உதடுகளைக் குவித்து காற்றில் முத்தம் தந்தான். இறங்கிச் சென்றான். பேருந்து கதவைப் படீரென்று அறைந்து சாத்தினார், நடத்துனர். விளக்கு அணைக்கப்பட்டது.
அப்போதுதான் உறைத்தது – என் சேலைத் தலைப்பு சற்றே விலகியிருப்பதும், பிசுபிசுப்பு காய்ந்தபின் பிரா, ஜாக்கெட் போட்டுக் கொள்ளலாம் என்று நினைத்திருந்த நான் அசதியில் அப்படியே தூங்கிப்போய்விட்டேன் என்பதும். “நடத்துனர் ஒருவேளை பார்த்திருப்பாரோ என் அலங்கோலத்தை” என்று கூச்சம் எழுந்தது.
‘பின் இருக்கை வாலிபனை எழுப்ப கோபமாக வந்த அவர் வேறு எங்கும் கவனம் செலுத்த வாய்ப்பில்லை; விலகியிருந்த முந்தானை இடைவெளியில் எட்டி பார்த்துக் கொண்டிருந்த என் காமக்கோளங்களைப் பார்த்திருக்கமாட்டார்’ என்று என்னை தேறுதல் செய்து கொண்டேன்.
இடையில், பேருந்து நின்றிருக்கக் கூடிய இடங்களில், எவரும் ஏறாமலோ, அல்லது ஏறிய எவரும் பின் இருக்கைகளுக்கு வராமலோ இருந்தது, என் பேரதிர்ஷ்டம் என்றே கூற வேண்டும்.
என் கனிகள் மீது அவன் தடவிச்சென்ற கஞ்சி நன்கு காய்ந்து, பசை போன்று ஒட்டியிருந்தது. அசையும்போது அங்கங்கே கவ்வியது. அவன் தடவிச் சென்றிருந்த கஞ்சி, அக்குள், மேல் தோள் எனப் பல இடத்திலும், பரந்து காய்ந்திருந்தது.
முதல் வேலையாக பிரா, ஜாக்கெட் ஹ¤க்குகளை மாட்டிக்கொண்டேன். கஞ்சித் திட்டுக்கள், பிராவிலும் ஒட்டிக் காய்ந்திருந்ததால், மொமொறப்புடன் கலசத்தில் உரசி ஒருவித இன்பவேதனை எழுந்தது. பாவாடையில் சொருகியிருந்த சேலை மடிப்பு, சற்றே கலைந்திருந்தது. சரி செய்து, நீவி விட்டேன். முந்தானையை இழுத்துப் போர்த்தினேன்.
வெள்ளம் போல் பெருகிய காம நீர், அவன் கை ஏந்திச்சென்றது போக, துடைக்கப் படாமலும், வழக்கமாக சிறு ஒழுக்கு ஏற்பட்டால்கூட சற்று நேரத்தில் கழுவப்படும் இடம் கழுவப்படாமலும், காற்றில் காய்ந்து இருந்ததால், சொர்க்கவாசலின் கதவுகள் ஒட்டிக்கொண்டது போல் ஒரு வினோத உணர்வு.{Pundaikulsunni.in} முடிகள் ஒன்றோடொன்று ஒட்டி, சிக்கி, சிறுசிறு கற்றைகளாக பீடபூமியில் ஒட்டிகொண்டிருந்தன.
புடவையை மேலே தூக்கி, அவற்றை மெள்ளக் கோதி, சரி செய்ய முனைந்தேன். முக்கோண சதையில் தாறு மாறாக ஒட்டிக்கொண்டு சதையை இழுத்து வலி ஏற்படுத்தியது. இப்போதைக்கு, இப்படியே விட்டு விடுவோம், என்று சேலையைக் கீழிறக்கி சரி செய்து கொண்டேன்.
என் ஜட்டியை அவன் எடுத்துப்போய் விட்டது திடீரென உறைத்தது.
“அதை வைத்துக்கொண்டு அவன் என்ன செய்வான்” என்று நினைத்த போது நாணம் கலந்த முறுவல் எழுந்தது. “நல்ல வேளை. அவன் இடையிலேயே இறங்கி விட்டான். கும்பகோணம் வரை வந்து, அவனையொத்த வயதுடைய என் தம்பிக்கோ, எங்களை அறிந்த பிறருக்கோ பரிச்சயமானவனாக இருந்திருந்தால், என் நிலை என்னாகியிருக்கும்?
சே..சே. . காம வயப்பட்டால் இதையெல்லாம் முன்பே யோசிக்கத் தோன்றுவதில்லையே” என்று நொந்து கொண்டேன். ‘ நல்லதாக முடியும் எதுவும் நல்லதே ‘ என ஆறுதலும் எழுந்தது. கண் அயர்ந்தது தெரியவில்லை.
என் தம்பி, “என்ன இப்படி தூக்கம்?” என்று என் தோளை உலுக்கிய போதுதான், கும்பகோணம் வந்துவிட்டது தெரிந்தது. என் கணவர், பேருந்து எண் போன்ற விவரங்களைத், தொலைபேசியில் தெரிவித்திருக்கிறார். பேருந்து நின்று, நான் இறங்காதது கண்டு, தேடிக்கொண்டு பேருந்துக்குள் வந்துவிட்டான்.
தூக்கம் முற்றும் கலையாத தன் சை மருமகனை கொஞ்சிக்கொண்டே தூக்கிக் கொண்டான். நான் இருக்கையின் மேலே வைத்திருந்த பயணப்பையை எடுக்கக் கையை உயர்த்தினேன். உறைந்திருந்த வெண்கஞ்சியால் சிக்குண்டு, அக்குள்சதையுடன் ஒட்டிக்கொண்டிருந்த அக்குள்முடி சுரீர் என்று கவ்வி இழுத்தது.
“ஆ..ஆ..ஆ” என்று முனகினேன். என் தம்பி “என்னக்கா?” எனப் பதறினான். எப்படி சொல்வேன் காரணத்தை? “ஒன்றுமில்லை. நீண்ட நேரம் அசையாது அமர்ந்திருந்ததால் கை மரத்துவிட்டது” என சமாளித்தேன்.
பேருந்திலிருந்து இறங்கத் துவங்கினேன். முக்கோண சதையில் முடி கவ்வி இழுத்து இன்ப வேதனை தந்தது. தொடையோடு தொடை உரசும்போதும் புது வேதனை. நடையே மாறியிருப்பதை உணர முடிந்தது. என் தம்பி எதுவும் கேட்கவில்லை. அக்காவுக்கு காலும் மரத்துப் போயிருக்கவேண்டும் என்று நினைத்திருப்பான். முடிந்த அளவுக்கு இயல்பாகத் தோன்ற போராடினேன்.
அதிகாலை நேரம் என்பதால் ஆள் நடமாட்டம் அதிகமில்லை. வெளிச்சமும் அதிகமில்லை. பேருந்து நிலையத்திலிருந்து வெளி வரும்போது, தம்பி “கன்னத்தில் என்னக்கா வெள்ளைத் திட்டு?” எனக் கேட்டதும், பகீர் என்றது. மங்கிய வெளிச்சத்தில் அவன் கண்ணில் அப்போதுதான் பட்டிருக்க வேண்டும்.
தற்காப்பு உணர்வு பீறிடும்போது பொய்யும் புரட்டும் “உடுக்கை இழந்தவன் கை போல இடுக்கண் களைய” எங்கிருந்தோ ஓடி வருகின்றன. “வீட்டை விட்டு கிளம்பும் அவசரத்தில் முகப்பவுடர் சீராகத் தடவவில்லை போல் இருக்கிறது. வியர்வையில் காய்ந்து திட்டாகியிருக்கும்” என சமாளித்தேன்.
“ஒரு நிமிடம் இரு” எனக் கூறி. சாலை ஓரத்திற்கு சென்று, பயணப்பையில், பயண வழியில் பயன்படுத்தக் கொண்டு வந்திருந்த குடிநீர் புட்டியைத் திறந்து, நீர் எடுத்து முகத்தைக் கழுவினேன். முகம் துடைத்து கைப்பையிலிருந்து பொட்டெடுத்து வைத்துக் கொண்டேன். பிறகுதான் மூச்சு வந்தது. ‘ இன்னும் எதிலெல்லாம் மாட்டிக் கொள்ளப் போகிறோமோ ‘ எனும் பயம் எழுந்தது.
“நம் வீட்டிற்குத்தானே செல்கிறோம்; எனக்குப் பார்க்கவிருக்கும் பெண் வீட்டிற்கு இப்போது செல்லவில்லையே; எதற்கு இந்த அவசர மேக் அப்?” என தம்பி கிண்டல் செய்தான். குற்றத்தால் குறுகுறுக்கும் நெஞ்சை மறைத்து சிரித்தேன். கவனத்தைக் குவித்து, வீட்டார் நலம் விசாரிக்கத் தொடங்கினேன்.
ஆட்டோவில் வீட்டை அடைந்ததும், அனைவரும், “ ஏன் இப்படி விழிகள் சிவந்து, களைப்பாகத் தெரிகிறாய்? உடல் நலமில்லையா?” என்று கவலையுடன் விசாரித்தனர். “ “பின்வரிசை இருக்கை பெருந்தொல்லை; பேருந்தின் ஓட்டுநர் வேறு சரியாக ஓட்டவில்லை; சரிவர தூங்கவில்லை; அதுதான் களைப்பு.” என்று கூறி சமாளித்தேன்.
“பின்வரிசை இருக்கை பேரின்பம். ஒரு மன்மதன் என் அந்தரங்க அங்கங்களில் தன் கையையும் விரல்களையும் ஓட்டியதில் சொர்க்கம் வரை பயணித்துத் திரும்பி பின் கும்பகோணம் வந்தேன். சொர்க்கம் சென்ற பயணம், நீண்டுகொண்டே சென்றதால் தூங்கவில்லை. அதுதான் களைப்பு” என்பதையா கூறமுடியும்?
‘ சேலைவரை ஊறியிருந்த காமநீர். காய்ந்த போது, பின்புற சேலையின் வெளிப்புறத்தில் திட்டுதிட்டாய் தடயங்களை ஏற்படுத்தியிருக்கக்கூடும்.’ அதைத் தாய் கண்டு விட்டால் வெட்கக்கேடாகிவிடும் என்று அஞ்சினேன்.
“குளித்தால் சரியாகிவிடும்” என்று சொல்லிக்கொண்டே, மாற்றுத்துணி எடுத்துக் கொண்டு, குளியலறைக்குள் விரைந்தேன். உடைகளைக் களைந்து நீரில் நனைத்தேன். தடயங்கள் நீங்கக் கசக்கி, சலவைப் பொடியில் ஊற வைத்தேன். நீரை மொண்டு குளிக்க ஆரம்பித்தேன்.
தண்ணீர் பட்டதும் அங்கங்களில் காய்ந்திருந்த கஞ்சி மற்றும் நெய் மீண்டும் குழ குழப்பாகியது.{Pundaikulsunni.in} சோப்பைக் குழைத்துத் தடவும்போது கலசங்களிலும், பள்ளத்தாக்கிலும் ஒரு விநோத கலவை உருவானது. என் உணர்வுகளைத் தூண்டியது. நேற்றிரவு அவன் கை செய்த வேலைகளை செய்ய, என் கைகளுக்கு வேலை நியமனம் தந்தேன். “அவன் கைகள் செய்த வேலைக்கு உன் ஜட்டியை சம்பளமாக அவன் எடுத்துக்கொண்டு சென்றுவிட்டான். எங்களுக்கு என்ன தருவாய்?” என்று என் கைகள் கேலி செய்வது போலிருந்தது.
வெட்கத்துடன், “அவன் கைகளுக்கு நீங்கள் கால் தூசி கூட பெற மாட்டீர்கள். இருப்பினும், சென்னை திரும்பியதும் என்னவரின் ண்மையை உங்களிடம் தருகிறேன்? என்ன செய்ய வேண்டுமோ, செய்து கொள்ளுங்கள். வாழ் நாள் முழுதும் அதற்கு பள்ளி எழுச்சி நீங்கள்தானே கொஞ்சிப் பாடுகிறீர்கள்! ” என்று நினைத்துக் கொண்டேன்.
“எவ்வளவு நேரமடி குளிப்பாய்? என்னவாச்சு உனக்கு? என் பேரன் குளித்து சாப்பிட வேண்டாமா? சின்ன தொந்திக்கு பசிக்கிறதாம்”, என்று பேரனைக் கொஞ்சிக் கொண்டு, என் அம்மா குரல் கொடுத்தாள்.
சுய இன்பத்திலிருந்து மீண்டு சுய நிலைக்கு வந்தேன். அவசர அவசரமாக அங்கங்களை சுரண்டித் தேய்த்து, முடி சிக்கல்களை எடுத்து, குளியல் முடித்து, ஆடை அணிந்தேன். பிரா அணியும்போது கவனித்தேன். கலசங்கள் சிவந்து கன்றி இருந்தன.
“நல்லவேளை பிறந்த வீட்டுக்கு வரும்போது இது நடந்தது; இன்னும் இரண்டு நாளில் சென்னை திரும்பு முன் குறைந்து விடும்; இரவு படுக்கு முன் எண்ணெய் தடவிக் கொண்டால் சீக்கிரம் இந்த சிவப்பு மறைந்து விடும்” என நினைத்துக் கொண்டேன்.
“உடலில் ஏற்பட்ட பதிவுகள் ஓரிறு நாளில் மறைந்து விடும்; உள்ளத்தில் நிகழ்ந்த பதிவுகள் மறைந்து விடுமா?” என கேலி செய்தது என் மனம்.
ம்… அது போலவே, இன்னும் என் மனதில், அன்று நிகழ்ந்த பதிவுகள் மறையவில்லை. அப்பிராணி போல் குளியலறையிலிருந்து வெளியே வந்தேன். தம்பிக்குப் பார்க்கவிருக்கும் பெண்ணைப் பற்றிய விவரங்களை விசாரிக்கத் தொடங்கினேன். அப்பாவின் பதில்களில் கவனம் முழுதும் படியவில்லை.
ஆழ்மனதில் “பேருந்து பயணம் இத்தனை சுகமா?” என்னும் பிரமிப்பு நங்கூரம் பாய்ச்சியிருந்தது.